Busje gaat zo, busje gaat zo. Eventjes geduld nog, want het busje gaat zo… Aangekomen op het kruispunt waar de colectivo naar Mérida zou moeten vertrekken, zien we de chauffeur van het soort busje dat we zochten net alle deuren van het voertuig sluiten. Vol, dus vamos. Net te laat, maar de volgende colectivo staat al voor ons klaar.
Reizen per colectivo (gedeeld taxibusje) is in Mexico het goedkoopst, maar kent zo zijn eigen spelregels. De belangrijkste regel: het busje vertrekt pas als het vol is. In de praktijk houdt dat dus in dat er geen exacte dienstregeling bestaat. Omdat we de eerste passagiers van de volgende colectivo zijn, kunnen we nog uit alle zitplaatsen kiezen. Dat is fijn, want we moeten onze plek delen met onze backpacks. Proppen dus. Het betekent echter wel dat we pas zullen vertrekken als ook de overige dertien zitplaatsen bezet zijn. Hoelang het duurt voordat alle andere reizigers zich melden, kan een kwestie van minuten zijn. Of je staat een uur later nog te wachten…
Geduld is een schone zaak
Het geduld van Mexicanen fascineert ons mateloos. Overal wacht men beleefd tot men aan de beurt is, ook wanneer niemand een flauw benul heeft hoelang er nog gewacht moet worden. Niemand klaagt, niemand dringt voor. Het hoort er blijkbaar nu eenmaal bij. Terwijl onze chauffeur wat kletst met dezen en genen op straat en met zijn telefoon in de weer is, groeit ons groepje wachtenden gestaag. Door af en toe hardop de eindbestemming van zijn busje te roepen, lijkt de bestuurder te proberen het proces te bespoedigen. Geen idee of het helpt. Ruim drie kwartier later kunnen we eindelijk gaan.
Als het in werkelijkheid om de reis gaat in plaats van om de bestemming, heb ik een probleem. Ik val nu eenmaal gemakkelijk in slaap als ik niet zelf hoef te rijden. Terwijl Rudi Westendorp zijn boek ‘Oud worden zonder het te zijn’ aan me voorleest, dommel ik in. Wanneer ik mijn ogen zo’n twee uur later open, is de reis naar Mérida al zo goed als voorbij. Het verkeer is chaotisch en het wemelt op straat van de mensen. De colectivo zet ons in het centrum af, waar het rumoer van de stad me definitief uit mijn dutje helpt.
Pakezeltjes
De studio die we via Airbnb geboekt hebben, bevindt zich in een wijk net buiten het centrum. We zullen de eerste gasten zijn die er verblijven. Met onze bepakking zijn afstanden tot ongeveer 2,5 kilometer min of meer comfortabel lopend af te leggen, daarna wreekt zich het gewicht van voornamelijk de duikuitrusting. Als twee pakezeltjes banen we ons een weg door de drukte.
Wat wandelen voor mij uitdagend maakt, is dat de oneffenheid van de stoep of straat enerzijds vereist dat ik naar beneden kijk om te voorkomen dat ik mijn enkelbanden afscheur. En dat anderzijds overal obstakels voor mij op hoofdhoogte hangen, waardoor ik ook moet opletten dat ik geen ‘hoofd’-rol opeis in een funniest home video. Dat we allebei fysiek nog heel zijn mag gezien de staat van het wegdek een wonder heten.
Mexicaans ‘noaberschap’
Mérida is de hoofdstad van Yucatán en met meer dan een miljoen inwoners verreweg de dichtstbevolkte plek van het schiereiland. De stad is op verschillende reisplatforms uitgeroepen tot zeer veilige stad, zo niet de veiligste stad van Mexico. Als we op een druk kruispunt onze kans afwachten om over te steken, merken we waar dit onder meer op gebaseerd is. Op de hoek zitten locals in een typisch Mexicaanse eetgelegenheid het leven te bespreken, terwijl ze tomaten en uien fijnhakken.
Zodra ze in de gaten hebben dat twee toeristische pakezeltjes de straat dreigen over te steken, stokt hun gesprek. Een man komt bezorgd naar buiten om ons te vragen of we hulp nodig hebben. Hij had aangenomen dat wij met onze bepakking wel op zoek zouden zijn naar het busstation en we dreigden helemaal de verkeerde kant op te lopen! Hij wijst ons in welke richting het busstation is. We bedanken hem voor zijn bezorgdheid en stellen hem gerust dat we weten waar we naartoe moeten. Men kijkt in Mérida naar elkaar om, ook naar vreemden. Voorkomen dat wij verkeerd zouden lopen, kreeg als vanzelfsprekend voorrang op het voortzetten van een geanimeerd gesprek.
Flink uitpakken
Als eerste gasten van de studio blijken we niet alleen onze tassen uit te hoeven pakken, maar ook de nodige huisraad zit nog nieuw in de verpakking. De keuken is uitstekend uitgerust. We bewonderen alle nieuwe spullen. Plots valt ons iets geks op: waar is het fornuis eigenlijk? Wat hebben we aan alle keukengerei zonder kookstel? Wanneer onze gastvrouw kennis komt maken, vragen we haar hoe dat zit. Ze kan eerst niet geloven dat er geen kookstel is, maar moet uiteindelijk concluderen dat het er echt niet is. Het blijkt geen groot probleem, want een uurtje later komt ze terug met een ongebruikt elektrisch kookplaatje in zijn originele verpakking. Dat had ze nog ergens liggen. Prima!
De stad warmt zich op voor een van de belangrijkste feestdagen van het jaar: día de los muertos (dag van de doden). Terwijl we bijkomen van de reis bestuderen we het programmaboekje waarin alle festiviteiten in aanloop naar día de los muertos beschreven staan. Het lijkt erop dat we ons geen dag hoeven te vervelen.
