Deze ezels stoten zich geen twee keer aan dezelfde steen. We nemen een pilletje tegen reisziekte in en verzekeren onszelf voor de terugreis naar Playa del Carmen van een zitplaats in de openlucht. Dat hielp.
De bus die we wilden halen, bleek toen we net op tijd aan het loket stonden al volgeboekt. Gelukkig was er voor de volgende bus, twee uur later, nog wel plek vrij. Om het wachten te verzachten liepen we de welbekende route naar de taalschool, waar we in de binnentuin konden chillen. Toen de lessen klaar waren, hadden we een heel korte rendez-vous met Rita en Viri. Helaas konden we niet langer blijven om samen te lunchen bij Logia.
Valladolid verkennen met Franky
In Valladolid wachtte ons namelijk een weerzien met een andere oude bekende van de taalschool: Franky. Hij had vakantie en was op zijn laatste vrije dag nog in Valladolid bij familie. Franky had aangeboden om ons uitgebreid rond te leiden. Hij had ons ook graag veel van de omgeving laten zien. Maar omdat we pas aan het eind van de middag in Valladolid aankwamen, bleef het bij een bescheiden stadswandeling en een eerste kennismaking met typisch Yucateeks eten.
Wanneer we op een nieuwe plek aankomen, verkennen we die graag te voet. Het is misschien niet de snelste manier, maar wij hebben absoluut geen haast. In Valladolid wordt drie keer per dag (10:00, 17:00 en 19:00) een gratis stadswandeling georganiseerd vanaf het centrale plein. Franky had ons de avond ervoor al een stukje stad laten zien, dus we besluiten de stad om 10:00 bij daglicht te bekijken.
Speedy González
Een kleine Mexicaanse staat klaar met een rode paraplu, waaraan de gids te herkennen zou zijn. María’s polo met ‘Free Walking Tour’ bevestigt definitief dat we de gids gevonden hebben. Omdat een Amerikaans echtpaar zich ook voor de rondleiding heeft aangemeld, houdt María haar verhaal in het Engels. Zowel in het Spaans als in het Engels spreekt ze zo snel als Speedy Gonzalez rent.
Vol trots toont ze ons het centrum, de cenote (Zací, voor onbepaalde tijd gesloten vanwege renovaties en het herstel van de waterkwaliteit) en de recent heropende gerenoveerde markt. Onderweg leren we over de geschiedenis, de cultuur en de lokale gastronomie. Op de markt krijgen we steeds pittiger salsa’s te proeven tot de tranen in onze ogen staan. We krijgen de saus door de marktkoopvrouw op onze handrug gedruppeld, om te voorkomen dat je later per ongeluk met een vinger in je oog zou wrijven. Eén zo’n druppeltje is voor ons al meer dan genoeg. Gelukkig mogen we daarna ook typisch Mexicaanse zoetigheden proberen. Daar slaan we wat van in voor later.
Vloeibaar goud
’s Middags zetten we onze zoete bui voort met een bezoek aan een bijenschans. Hier houden ze ook een bedreigde bijensoort die voor de Maya heilig was vanwege de geneeskrachtige werking van de honing. Hoewel deze bijensoort niet steekt, werden we lekgestoken door de vele muggen, die het in het bijzonder op Juliët hadden voorzien. De honing van de Melipona bijen is heerlijk, maar vanwege de prijs haast vloeibaar goud te noemen. Onder het mom van baat het niet, dan schaadt het niet, smeerden we een crème op honingbasis op alle muggenbulten.
Openluchtbioscoop
’s Avonds sloten we ons opnieuw aan bij María voor een stadswandeling in het donker, naar een ander deel van de stad. Deze wandelroute eindigde bij het (oud-)klooster van San Bernardino de Siena. Op de muur van het klooster, dat aan het eind van de beroemdste straat van Valladolid (Calzada de los Frailes) ligt, wordt iedere avond een film geprojecteerd over de geschiedenis van Valladolid. We gingen na de film op tijd naar bed, omdat we de volgende ochtend zo vroeg mogelijk naar Chichén Itzá wilden vertrekken.
